In het De Gelderlander van 30 september is het volgende artikel verschenen:
Had ik nu echt twee vrouwelijke schoenmakers gezien?
ONTMOETINGEN Journalist Sinan Can uit Nijmegen komt overal. Hij doet boodschappen in zijn stad, treint voor zijn werk naar Hilversum en reist over de hele wereld. Onderweg ontmoet hij mensen. Deze week schrijft hij over Marianne en Saskia, schoenmakers in Nijmegen.
Sinan Can 22-09-19, 20:28
Ja, ik weet het: ik sport te weinig en eet te veel. Maar dat is er vast niet de oorzaak van dat ik soms wat pijntjes voel als ik loop. Ik hou het op een oude blessure aan de achillespezen.
Sinds winkelketens de boel in steden hebben overgenomen, krijg ik steeds meer heimwee naar kleine familiebedrijfjes
Om het lopen wat te verlichten, ging ik op zoek naar zogeheten gelzolen. Ik kwam terecht in de Nijmeegse In de Betouwstraat waar schoenmakerij Tweehuysen zit. Er stond een aardige mevrouw achter de kassa die me aan de zolen hielp.
Terwijl ze met me bezig was, kwam er een jongedame binnen die meteen door naar achteren liep en er kennelijk ook werkte. Ik rekende af en verliet de zaak om er twee minuten later weer terug te keren. Had ik net twee vrouwelijke schoenmakers gezien?
Tot haar eigen verrassing
Het slaat nergens op, maar ik was erdoor verrast en het maakte nieuwsgierig. Dus ik vroeg beleefd of ik ze wat vragen mocht stellen. Dat mocht. Moeder Marianne en dochter Saskia blijken de enige vrouwelijke schoenmakers van Nijmegen te zijn. Hun bedrijf bestaat al 86 jaar.
Opa Piet Tweehuysen begon er in 1933 mee en inmiddels is kleindochter Saskia Cillessen de vierde generatie die de zaak runt. Tot haar eigen verrassing. Ze had vroeger nooit gedacht dat ze de zaak zou overnemen.
Zonde dat mensen schoenen weggooien
Ze vindt het werk leuk, maar fysiek ook erg vermoeiend. Wat haar drijft is het feit dat ze het zonde vindt dat mensen schoenen weggooien in plaats van deze te laten maken. Duurzaamheid staat bij haar hoog in het vaandel. Dat dat voor steeds meer mensen geldt, doet haar deugd. En het levert haar ook nog werk op, waardoor er misschien ook voor haar twee kinderen ooit nog een toekomst in de schoenmakerszaak is.
Dit soort zaken koester ik. Sinds winkelketens de boel in steden hebben overgenomen, krijg ik steeds meer heimwee naar kleine familiebedrijfjes, van die kleine zaakjes die al lang bestaan en doorgegeven worden aan de kinderen.
Mijn moeder had ooit een winkeltje in de wijk Bottendaal en eigenlijk vind ik het jammer dat het er niet meer is. Misschien moet ik ook maar een winkeltje openen. Om mijn moeder te eren.
Facebook
Twitter
LinkedIn
Instagram
